Monitoring nietoperzy w obszarach Natura 2000
Wśród specjalnych obszarów ochrony siedlisk oraz obszarów mających znaczenie dla Wspólnoty, wchodzących w skład europejskiej ekologicznej sieci Natura 2000 są takie, które zostały wyznaczone w celu ochrony gatunków nietoperzy, będących przedmiotem zainteresowania Wspólnoty.
Do gatunków tych należą podkowiec mały Rhinolophus hipposideros (1303), podkowiec duży Rhinolophus ferrumequinum (1304), nocek duży Myotis myotis (1324), nocek Bechsteina Myotis bechsteini (1323), nocek orzęsiony Myotis emarginatus (1321), nocek łydkowłosy Myotis dasycneme (1318) i mopek zachodni Barbastella barbastellus (1308). Ochrona przemiotów ochrony i ich siedlisk w obszarach Natura 2000 wymaga sporządzenia dla nich planów zadań ochronnych lub planów ochrony, na podstawie odpowiednio art. 28 i 29 ustawy ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2016 r. poz. 2134, ze zm.). W planach tych dokonuje się oceny stanu ochrony przedmiotów ochrony na podstawie charakterystyk jakościowych oraz rozpoznania uwarunkowań funkcjonowania przedmiotów ochrony. Ocenę tą dokonuje się waloryzując parametry: stanu populacji, stanu siedliska oraz szans zachowania gatunku w obszarze w przyszłości. Ważnym elementem opisywanych planów jest ustalenie celów działań ochronnych, umożliwiające monitoring i weryfikację ich osiągnięcia, a także ustalenie samych działań ochronnych wynikających z ustalonych celów. Wśród określonych działań kluczowe są te zapewniające monitoring osiągnięcia celów działań ochronnych, a zwłaszcza monitoring przyjętych parametrów stanu ochrony przedmiotów ochrony. Ten ostatni polega na scharateryzowaniu wskaźników stanu populacji gatunku oraz jego siedliska. W przypadku schronień letnich (kolonii rozrodczych) w ramach monitoringu dokonuje się między innymi oceny wskaźnika liczebności i struktury wiekowej lokalnej populacji, a także powierzchni schronienia dostępnego dla nietoperzy, zabezpieczenia przed ich niepokojeniem oraz dostępności wlotów dla tych ssaków. W przypadku schronień zimowych dokonuje się w szczególności oceny wskaźnika liczebności lokalnej populacji, zabezpieczenia przed niepokojeniem nietoperzy, dostępności wlotów oraz warunków mikroklimatycznych (temperatury i wilgotności).